Νεύρα

Πολλά με εκνευρίζουν στην Αθήνα, αλλά και στον κόσμο σήμερα, το ότι όσο σκέφτομαι ότι το να μπει κανείς σε σχολή είναι όνειρο που μόνο λίγοι στους πολλούς καταφέρνουν να κάνουν πραγματικότητα, που δεν μπορώ να ξεκολλήσω από την οθόνη του υπολογιστή μου, που θέλω να βγαίνω όλο και πιο πολύ όσο μπορώ ακόμα, αλλά την τελευταία στιγμή το αλλάζω, και προτιμώ να κάθομαι μέσα, μόνος. Που το δισκάδικο δεν έχει το δίσκο που ψάχνω μέρες, έχω νεύρα με τις φήμες ότι θα πουλήσουν το Facebook, μαζί με τα προσωπικά μου δεδομένα, έχω νεύρα με τις κάμερες που έβαλαν για να ελέγχουν τον κόσμο, που δεν πήγα στους Archive ενώ μπορούσα, που το σχολείο δεν είναι τόσο ωραίο όσο το περίμενα, και το έχω ήδη βαρεθεί, που δεν υπάρχει καμία ραδιοφωνική εκπομπή που να με αντιπροσωπεύει. Έχω νεύρα που το κέντρο είναι και καλά γεμάτο με πρεζόνια και μετανάστες, που και καλά έχει αυξηθεί η εγκληματικότητα, με τα ντιμπέιτ, γιατί τα θεωρώ ανούσια, με τις ελληνικές ομάδες που όλο χάνουν, με τους οπαδούς που φανατίζονται, με τις δισκογραφικές, που δεν αφήνουν βίντεο με τραγούδια στο YouTube, με τις δισκογραφικές που έχουν ακριβείνει τα CD, με το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Νύχτες Πρεμιέρας στην Αθήνα που πολλές ταινίες που θέλω να δω είναι σε καθημερινές, με τους ταξιτζίδες που προσπαθούν να σε κλέψουν... Που θα αρχίσουν τα τεστ και οι απογοητεύσεις, που πρέπει να κάνω ιδιαίτερα για να μπω στη σχολή που θέλω, που όλο αγοράζω CD αλλά όλο θέλω περισσότερα, έχω νεύρα με την κυβέρνηση, με την αντιπολίτευση, με τους φασίστες και τα κουμούνια, και που όλοι θα ψηφίσουν αυτούς, μου τη σπάει η #@&%^* λογοκρισία και δεν μπορώ να βρίσω, και ότι κανείς δεν καταλαβαίνει γιατί έχω νεύρα, και αυτό μου την δίνει ακόμη περισσότερο!